Bubbel

Zo lieve lezers, hoe is het? Al vakantie? Ik hoop het voor je. Je verdient het. Iedereen verdient het om gewoon lekker te niksen (zet dat maar op een t-shirt).

Terwijl ik voor de zoveelste keer naar mijn volkstuin fietste (die dit jaar behoorlijk vol staat) zat ik na te denken over het fenomeen nieuwsbrief. Een nieuwsbrief, bedacht ik, zou moeten zijn als een conversatie. Een soort van asynchrone communicatie. Net als je met een blog hebt.

Ik geloof dat asynchrone communicatie een beetje ouderwets begint te worden. Zelf als zou e-mail of Snapchat of Whatsapp asynchroon moeten zijn, verwachten we dat mensen direct reageren. In mijn geval komen mijn nieuwe collega’s bedrogen uit, want ik heb zoveel e-mail dat het soms heel lang duurt voor ik reageer (sorry collega’s). De kunst van het asynchrone communiceren is aan het verdwijnen!

Maak rimpelingen (of golven)

Gelukkig ervaar ik dat met deze nieuwsbrief nog wel. Je kunt met 1000 mensen asynchroon communiceren en telkens opnieuw stenen in elkaars vijvers gooien, die her en der tot rimpelingen gaan leiden. Dat blijkt maar.

Want als ik iets schrijf in deze nieuwsbrief, jullie reageren, ik heb het daar vervolgens weer over in deze nieuwsbrief (zoals ik nu ga doen) … dan blijven de rimpelingen zich verspreiden.

(waarbij het echt een hele leuke maar rare ervaring is om in de lift door een collega te worden aangesproken vanwege je nieuwsbrief! Echt een nieuwe ervaring ook!)

About last week

In dat kader: Frédérique stuurde me deze video als antwoord op de vorige nieuwsbrief, met de opmerking/vraag of het onvermogen van ChatGPT om te rijmen misschien iets te maken had met het onderstaande:

En ik denk dat ze daar zo maar gelijk in kan hebben. Dichten is niet hetzelfde als rijmen. Maar zelfs als je dat loslaat gaat het om kadans en woordklank, niet om lettercombinaties. Slim punt, van een taalpurist! En iets dat, als ik de artikelen mag geloven die ik hier over lees, een grote uitdaging is van het ontwikkelingen van taalmodellen.

Volgens Erwin heeft Bloem, de dichter van het gedicht uit mijn vorige nieuwsbrief, overigens al lang gedicht over ChatGPT en AI:

De nachtegalen 

Ik heb van ‘t leven vrijwel niets verwacht,

‘t Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.

Wat geeft het? – In de koude voorjaarsnacht

Zingen de onsterfelijke nachtegalen.

(hier meer over dit gedicht)

Ik laat jullie er maar mee achter. Oh en ik kwam er achter dat meer mensen van poezie houden (@karinehoenderdos).

De onbedoelde booschap

Na mijn vorige nieuwsbrief kreeg ik ook een berichtje van iemand die ik al heel lang ken en die (net als ik tot voor kort) zzp’er is. Hij wees me er op dat uit mijn laatste nieuwsbrieven de indruk kan ontstaan dat ik vind dat mijn huidige werk echter en belangrijker is dan mijn oude werk. En daarmee tegelijkertijd dat zzp’en niet veel voorstelt en in loondienst gaan wel.

Dat is natuurlijk absoluut niet zo. ZZP’en is de moeilijkere keuze. Het is hard werken en veel onzekerheid, gebrek aan pensioen, nooit bedrijfsuitjes en de steun van collega’s, en zo nog veel meer. Het betekent vrijheid, maar ook de plicht om alles zelf te regelen en zelf te zorgen dat er iets gebeurt.

Ik begrijp dat de vrijheid voor veel mensen opweegt tegen het werken voor een baas, maar dat is bij mij nooit de reden geweest dat ik zelstandige werd. Bij mij kwam het gewoon zo uit. En nu ik weer in een organisatie werk, vraag ik me af waarom ik dat niet eerder heb gedaan. Ik mis de vrijheid niet (wel de vrije tijd die ik stiekem toch had). En ik ben daarentegen dol op gesprekjes in de lift.

Wat mijn vriend tussen de regels door las, was niet meer dan mijn eigen verhouding met mijn oude werk en mijn nieuwe werk. Ik was al heel lang toe aan verandering, maar had dat zelf niet door. En hoewel zijn werk zeker impactvol is, was ik langzaamaan gaan twijfelen over hoe impactvol mijn werk was. Na twee ietwat venijnige en denigrerende opmerkingen van zzp-collega’s over het beperkte belang van mijn vorige vakgebied, was er iets gaan broeden. Misschien omdat er ergens van binnen al twijfel zat - ik weet het niet.

Vandaar mijn stap. Die ik misschien niet gemaakt zou hebben als alles niet samen was gekomen - en iemand me de kans gaf om het te proberen.

Nee, het zegt meer over mij.

En als ik zeg ‘echt werk’ bedoel ik vooral dat ik nu zie dat ik (ik! niet jij) in een bubbel leefde.

Elja’s bubbel

Mijn oude bubbel was een hele fijne.

Als je in de gelukkige positie bent dat je als zzp’er van je werk kunt leven en er een gezin van kunt onderhouden, terwijl je toch alle ruimte hebt om na te denken en de dingen te doen die je wilt (of nee kunt zeggen tegen dingen die je niet wilt), dan zit je in een totaal andere positie dan de meeste mensen op deze wereld.

Maar nu ik uit mijn eigen bubbel ben, zie ik ook dat die van mij een heel beperte bubbel was (iets dat misschien niet geldt voor andere zzp’ers!). Ik deed maar 1 ding. En ik zat het grootste gedeelte van de werkweek in mijn eigen hoofd.

Zoals dat is met bubbels, begrijp ik nu dat het in zekere zin ook een beetje makkelijk was van mij. In de zin van: makkelijk praten. Ik heb niet voor niets mijn excuses aangeboden.

Als collega’s me vragen of ik mijn oude werk mis, is het antwoord nee. Maar ik heb wel vaak een gevoel van verbazing als ik terugdenk aan hoe ik mijn dagen vulde. En dat dat kon, heeft alles te maken met mijn privilege, met hoe veel geluk ik heb gehad, met hoe ik met mijn partner rond kon komen met het werk dat ik deed. Heel veel nadenken, heel veel lezen, drie keer in de week zwemmen, altijd tijd om op school te helpen, heel veel schrijven, heel veel op social media rondhangen, heel veel tijd besteden aan het maken van een paar presentaties per week.

Ik probeer van mijn nieuwe werk geen bubbel te maken, maar dat is lastig. Voor je het weet denk je dat de wereld draait om algoritmeregisters, ethisch AI en kamerbrieven! Maar het grote voordeel van deze bubbel is dat ik er niet meer alleen in zit.

No judgment

Kortom, no judgment! We lopen allemaal een ander pad. Soms omdat we bevoorrecht zijn of geluk hebben, soms omdat we geen keuze hadden, soms omdat we gewoon (zoals ik) nooit meer bewust uit onze groef kwamen.

Niemand hoeft haar leven zo op zijn kop te zetten als ik het mijne, natuurlijk. Het grenst aan het belachelijke, af en toe. Maar ik kan jullie zeggen: het is verfrissend om de sprong in het diepe te wagen. En een nieuwe groef te vormen.

Dank voor het lezen!

Elja