Goedemorgen! Aan het genieten van de herfstvakantie hoop ik? Of gewoon business as usual?
Ik realiseer me dat sommige mensen nog aan de herfstvakantie moeten beginnen, en dat sommige mensen totaal buiten de schoolvakanties leven. Maar ik had de afgelopen week wel herfstvakantie.
Ik was van plan om die tijd te gebruiken om allerlei Serieuze dingen te gaan lezen. Op mijn lijstje stond dit rapport over een onderzoek dat laat zien dat het mensbeeld van beleidsmakers beleid inderdaad beinvloedt (!) en dat boek over gezichtsherkenning en Clearview AI (een voorproefje in deze podcast).
Maar dat deed ik niet.
In plaats daarvan las ik boeken uit twee van mijn favoriete fantasy series: Alpha & Omega en Mercy Thompson. De afgelopen 7 dagen heb ik er 7 gelezen. Desondanks loop ik volgens mijn jaarlijkse GoodReads target (100 boeken per jaar) nog 5 boeken achter op schema.
En nu vraag ik me af: waarom las ik geen dingen die er toe doen?
Vlieguren
Laatst zat ik in het vliegtuig, naar Stockholm. En weer terug. In die paar uur heen en terug heb ik 1 Serieus boek gelezen (dit boek) en een moeilijke academische paper over standaardisatie van Europese regelgeving. En ik vond het HEERLIJK. Dingen lezen waar je je hoofd bij moet gebruiken … zo lekker.
Maar zonder vlieguren kom ik er niet zoveel aan toe als ik zou willen, aan serieuze dingen lezen. Geen rust, geen ruimte, geen tijd.
Ik denk dat ik vantevoren bij mijn nieuwe baan wel dat romantische beeld had, van lekker veel lezen en nadenken. Want dat had ik de 16 jaar er voor ook gedaan. Maar zo loopt het niet helemaal.
Ik lees natuurlijk iedere dag wel nota’s en beleidsstukken en vakartikelen. Maar er is veel meer dat ik zou willen lezen dan wat ik daadwerkelijk lees.
De reden dat ik opeens lekker serieuze dingen kon lezen, in het vliegtuig, was dat die tijd opeens helemaal vrij was. Vrij in de klok en vrij in mijn hoofd. Geen familie om me heen, geen werk, geen telefoontjes, geen verplichtingen. Op weg naar een weekendje zonder plannen.
Het voelde alsof ik in een vliegende bieb zat waar niemand me kon storen. En waar ik normaal dan kies voor wat al sinds mijn 7e mijn favoriete bezigheid is (fictie lezen), kon ik nu opeens heerlijk de diepte in.
Doe maar
Toen ik vandaag vol schuldgevoel bedacht dat ik ook andere dingen had kunnen doen dan lezen over weerwolven, en dat ik veel te weinig tijd heb neem om te lezen, moest ik denken aan dat liedje van Doe Maar.
Tijd genoeg, heet het (Spotify).
Ze zeggen: er is haast geen tijd
En hebben daarom altijd haast en spijt
Dat deze dag niet langer duren wou(…)
Ze zeggen, er is tijd tekort …
Nou, nou.
Het is toch wel erg, als je ‘ze’ bent geworden.
Maar zo voelt het wel een beetje. Er is tijd genoeg. Maar ook niet. En ook al weet je dat je harde grenzen moet stellen aan je tijd, de dingen moet doen die je belangrijk vindt, blijkt dat in de praktijk niet zo makkelijk.
Je moet tijd maken. Tijd en ruimte.
Maar waaruit?
Prioritijd
Er was een tijd dat ik meer tijd had. Of misschien gewoon beter was in keuzes maken. En omdat ik een uur van die tijd iedere dag gebruikte om te bloggen, gaf ik mijn toekomstige zelf handige tips 😊
In 2014 constateerde ik al dat ik:
Niet méér tijd had dan andere mensen
Ik toch iedere dag wist te bloggen
Omdat ik andere keuzes maakte dan andere mensen: prioritijd.
Ik moet toegeven dat ik, toen ik dat schreef, én min of meer full time werkte, én 3 kleine kinderen had. En dat ik daarnaast iedere paar jaar een nieuw sociaal leven moest opbouwen omdat ik in het buitenland woonde. Ik was kennelijk heel gedisciplineerd.
Conclusie
Je zou kunnen zeggen dat ik dat de afgelopen 7 dagen gedaan heb: keuzes gemaakt. Ik koos ver voor om gewoon lekker over weerwolven te lezen, in plaats van over AI. In zekere zin gaf dat ook ruimte in mijn hoofd.
Ruimte om straks weer aan het werk te gaan en over serieuze dingen na te denken.
Nu nog uitvogelen hoe ik tijd ga maken voor Serieus Leeswerk! Dit afgelopen uur heb ik in ieder geval weten te besteden aan iets Belangrijkers 😉
Tot volgende keer,
Elja