Zoooo lieve mensen!
Dankzij jullie lieve reacties op mijn vorige email landt er toch weer een nieuwsbrief in jullie inbox. Mijn ietwat sneue en heelwat Calvinistische twijfel is door jullie mooi weggenomen. Waarvoor dank!
Het hoort er misschien een beetje bij, aan het einde van het jaar. Vooral als je het in plaats van ‘twijfel’ gewoon ‘reflectie’ noemt. Of ‘herijking’. Want het is een natuurlijk moment om je af te vragen: doe ik wat ik wil? Gaat het zoals ik wil? Wat ga ik doen dit jaar?
(over reflectie gesproken: ooit wordt ik zo iemand die een jaarwoord kiest! maar op dit moment voelt dat als een onmogelijke opgave. Voor inspiratie zie het ongetwijfeld vaak gerecycelde lijstje ‘300 Words Of The Year Ideas For 2024 (With Meaning) (haha!) (ik wil wel ‘Bliss’, lijkt me heerlijk).
Istanbul revisited
Die eindejaarsreflectie veranderde voor mij in nieuwjaarsreflectie toen ik op 2 januari in Instabul landde.
Zoals jullie misschien weten heb ik daar een paar jaar gewoond, 10 jaar geleden. Op mijn blog vind je mijn avonturen, als je zoekt op Instaboel.
Ik ben daarna nog twee keer teruggeweest voor een fotocusus - er zijn weinig dingen leuker dan fotograferen in Istanboel, als je van straatfotografie houdt. Maar mijn man en kinderen waren niet meer terug geweest. En mijn kinderen waren nog klein toen we vertrokken. Dus het was de hoogste tijd om ze mee te nemen naar hun oude woonplaats.
We gingen 3,5 dagen als een bezetene Instabul door. Opnieuw met mijn favoriete gids Mehmet alle toeristische attracties langs (want de jongens waren die natuurlijk al lang vergeten). Een dag door onze oude wijk struinen. Op bezoek bij onze oude buren. Een paar boottochtjes naar de overkant van de Bosporus. Twee bezoeken aan de grote bazaar. En heeeeeeel veel eten.
We wandelden door onze oude straat, klommen omhoog in het park voor ons oude huis, mijn man ging naar zijn oude kapper, we lunchten bij een cafe in de buurt waar we veel kwamen, we liepen langs onze oude supermarkt.
Ik deed braaf verslag op mijn Instagram en fotografeerde zoals vanouds. We logeerden in Cihangir, en daar is alles eigenlijk fotografisch. Als je althans van ‘gritty’ houdt ;)
Wat is thuis?
Maar toen een vriendin op Instagram reageerde dat het vast fijn was om weer thuis te zijn, dacht ik: nee.
Istanbul voelde niet als thuis. Het voelde zelfs niet als een plek die thuis is geweest, ook al was dat wel zo.
Friesland vs Istanbul
Mischien komt het omdat mijn Turks pas op de laatste dag een beetje terug begon te komen. Of omdat we de levensstijl die we toen hadden - met een appartement dat groter was dan ons huidige huis, en vele malen luxeuzer - nooit meer zullen meemaken.
Maar ik denk dat het vooral is dat ik blij ben in Nederland. Ik geniet nog altijd als ik het vlakke landschap zie, de weilanden. Als het ‘waterkoud’ is. Als ik al die oude gebouwen zie waar we als Nederlanders achteloos aan voorbij lopen.
Ik ben blij dat mijn jongens hun basisschool in Nederland hebben afgemaakt. Dat ze opgroeiden met vriendjes in de buurt en fietsend naar school konden (dat kan bijna nergens ter wereld).
Ik zeg altijd dat ik als ik groot ben in Friesland wil gaan wonen.Maar Friesland vs Istanbul? Een grotere tegenstelling is er bijna niet. Istanbul heeft maar 1 miljoen inwoners minder dan heel de Nederlandse bevolking, geloof ik. Alleen dan wonen die op 5000 vierkante kilometer. En waar we vroeger na een dag in de drukte fijn teruggingen naar ons appartement in een rustige buurt, leefden we dit keer een aantal dagen midden in de stad.
Huis en haard
Toen we terugreden naar het vliegveld ontdekten mijn kinderen pas hoe groot Istanbul is. Het nieuwe vliegveld ligt buiten de stad, dus je hebt een indruk van de enorme omvang. Onvoorstelbaar, bijna.
Je kunt je net als mijn kinderen afvragen waarom iedereen in Istanbul wil wonen, tot je je realiseert dat Istanbul staat voor economische kansen en een beter bestaansniveau. Moderne voorzieningen. En niet te vergeten, momenteel een liberaal klimaat (‘Kijk! Een vrouwelijke buschauffeur! zei Mehmet, alsof het iets bijzonders was). Logisch dat mensen zich er vestigen. En dat de stad alsmaar groter wordt.
Ik moest, terwijl we het hier over hadden, vooral denken aan al die mensen die huis en haard ieder jaar verlaten om naar Istanbul te verhuizen.
Home is where je bed staat
Er zijn mensen die de hele wereld over reizen en zich overal thuis voelen. En ik heb me prima thuis gevoeld in Istanbul. En in de andere landen waar ik heb gewoond.
Er zijn op dit moment genoeg mensen in de wereld die geen thuis meer hebben. Omdat ze hun familie verloren, of hun huis, of hun hele stad, of zelfs hun heel land. Die gedwongen zijn om een nieuw thuis te vinden.
Ik ben blij dat ons huis in Nederland staat, tegenwoordig.
Thuis in 2024.
Gun ik jou ook!
Groet en tot over twee weken,
Elja