Ik had er genoeg van, vorig weekend. Ik was vergeten mijn BTW te doen vorig kwartaal en had de brieven van de Belastingdienst om me daar aan te herinneren gemist. Dikke boete natuurlijk. En voor wat? Ik heb al 1,5 jaar geen factuur meer verzonden. Dus ik ging naar de Kamer van Koophandel website en … schreef me uit.
Per 1 oktober is het klaar. Tot zo ver Elja Daae Marketingadvies.
I know, I know: heftige beslissing.
Maar niet heus!
Eerlijk gezegd was het een stressloze beslissing, toegeven dat ik 100% ambtenaar ben en 0% ondernemer. Erkennen van een nieuwe status en afscheid nemen van een oude. Weggooien van de (onbewuste) back-up.
Stressloos is een goede term in dit verband. Want pas toen ik in loondienst ging, realiseerde ik me dat zzp-en me een soort continue basislaag van stress had gegeven. En dat 16 jaar lang. En zonder dat ik het door had.
Dat besef kwam, hoe kan het ook anders, door mijn socials. Opeens hoefde ik niet meer op Instagram of LinkedIn. Opeens was het feit dat Twitter niet meer was wat het was ook geen stressfactor meer - ik gebruikt het gewoon niet meer.
Ik dacht altijd dat ik al die dingen deed voor mijn lol, mijn passie. Maar toen het allemaal niet meer hoefde, was het in 1 klap afgelopen met mijn zin om berichten te plaatsen. Alles werd opeens optioneel in plaats van (gevoelsmatig) verplicht. Ik had nooit verwacht dat dat als een bevrijding zou voelen. Maar toch is het zo.
Net als dat ik nooit verwacht had dat ik weer in loondienst zou gaan. En dat vrijwillig!
Ik weet dat veel mensen juist die drang naar zelfstandigheid voelen en er niet aan moeten denken om weer in loondienst te gaan en voor een baas te werken. Laat staan in de extreem hierarchische structuur waarin je als beleidsmaker op een departement terecht komt.
Maar ik blijk in zo’n omgeving tot bloei te komen. Ondanks of dankzij die structuur, geen idee.
Ik had sowieso geen idee.
Ik wist alleen dat ik graag in het hart van de samenleving wilde werken, met een groep mensen met dezelfde passie voor de inhoud en de impact. En als dat betekende dat ik in loondienst moest, dan vond ik dat prima.
Wat ik niet wist, is dat er een stressloze ‘multiplier’ van toepassing wordt als je in een team werkt. Stressloos, omdat je als groep mensen jezelf kunt organiseren voor impact: daarom heet het ‘organisatie’. Multiplier, omdat als ik kan doen waar ik goed in ben door richting te geven en te helpen, andere mensen op hun beurt ook weer kunnen doen waar zij goed in zijn, met als resultaat een vliegwiel voor impact. Een vliegwiel dat ik in mijn eentje nooit wist te bereiken.
Stressloos ook omdat de energie die je er in stopt er met zo’n multiplier veelvoudig uitkomt.
Het salaris is ook stressloos, maar niet om de reden die je denkt. Tenslotte ging ik er (flink) op achteruit qua inkomsten. Nee, wat ook stressloos is, is juist dat ik het niet doe voor het salaris, de arbeidsvoorwaarden of de carrièrekansen. Ik begon aan een nieuw avontuur zonder idee van volgende stappen, want de eerste stap was al avontuurlijk genoeg. Ik ben er nog steeds niet meer bezig, die volgende stappen. Alles is toch continu in beweging, zowel in het werkveld als in de organisatie, dus er is geen saaie status quo.
[terzijde]
Ik ben de afgelopen anderhalf jaar 1 keer geconfronteerd met de vraag wat ik zou gaan doen als ik niet deed wat ik nu doe. Als ik weg zou gaan of weg zou moeten. En het rare was dat ik niets kon bedenken. Niets! Alsof ik in een leemte keek. Daaruit bleek dat ik doe wat ik wil, maar ook dat ik misschien iets te diep in mijn werk was opgegaan (was ook zo). Ik kan inmiddels wél wat dingen bedenken, als het echt moet. Wat dat betreft is er een wereld van mogelijkheden voor me opengegaan, letterlijk en figuurlijk. En hoe langer ik dit werk doe, hoe meer opties en hoe stresslozer de toekomst.
[/terzijde]
Over stressloos gesproken: groeien en je ontwikkelen is weliswaar niet stressloos, maar dat ik groei en me ontwikkel en nieuwe dingen leer is iets dat ik enorm begon te missen in mijn werk toen ik nog zzp-er was. Te weinig stress, of in ieder geval te weinig uitdaging. Opeens was het er, het gevoel van ‘weer hetzelfde’. Gebrek aan motivatie om mijn kunstje te blijven herhalen. Het gevoel dat ik stilstond. Dat ik mijn eigen baas was met een agenda die ik zelf bepaalde, woog daar niet tegenop.
Af en toe vraag ik me af hoe het toch kan. Dat ik ergens zo veel plezier in heb en er ook goed in blijk te zijn, zonder dat ik wist dat dit bestond en dat ik dit kon. Dan volgt in mijn hoofd altijd de vraag: als je niet alles had gedaan dat je hebt gedaan, zou je dan net zo op je plek zijn als je nu bent?
De waarheid is dat ik geen idee heb. Niet waarom dit lukte, niet waarom dit zo goed paste en zeker niet wat ik hierna ga doen.
Wat ik wel weet? Dat de Kamer van Koophandel altijd een optie blijft. Maar dat volmondig en vol-hartig kiezen voor loondienst voor mij een stressloze keuze is.
Elja