Zoooo goedemorgen!
Alles OK? Geniet je van het herfstweer? Ik ook! Sjaal om, lekker gezellig door de regen...ik vind het wel wat. En we gaan richting de Kerst mensen. Ook fijn.
Dat brengt wel het nieuwe jaar verbazend dichtbij, en daarmee 1 februari, en dat is de datum dat mijn nieuwe carriére een aanvang nam.
Om deze tijd vorig jaar wist ik niet wat ik op dat moment miste (en nog zou krijgen). Dus waarom ik deed wat ik deed - solliciteren - is een klein raadsel. Misschien is het toch een kwestie van intuitie, of van onrust, of … ja wat eigenlijk? Wat doet ons bewegen? Waarom gaan we op zoek naar nieuwe dingen?
Soms komt opeens de lichtflits
In het kader ‘van oma vertelt’, wat het nieuwe thema van deze nieuwsbrief lijkt te zijn geworden, had ik het van de week met iemand over een van mijn vorige banen.
Dat kwam, we hadden het over hoe je soms even wakker wordt geschud uit je dagelijkse werk en je opeens afvraagt of je nog leuk vindt wat je iedere dag doet. Hoe je soms opeens die lichtflits in je brein hebt.
Vaak is er al heel lang een stemmetje aan het fluisteren dat je het niet zo naar je zin hebt. Maar je kunt zo’n stemmetje perfect negeren, weet ik.
Ik werkte destijds al een paar jaar voor dezelfde baas. Alleen was mijn werk enorm veranderd en mijn positie in de organisatie ook. Bijna ongemerkt.
Op een goede dag had ik 2 keer op een dag discussies met nieuwe collega’s over dingen die mij een uitgemaakte zaak leken. Iets wat ik notabene zelf verzonnen had, moest opeens door andere mensen gecontroleerd worden. Iets dat ik zeker wist, wilde een collega niet van mij aannemen.
Ik weet nog dat ik een soort woede voelde, iets dat ik niet vaak heb. Maar vlak daarna kwam de lichtflits.
Opeens was me duidelijk dat:
Ik niet serieus werd genomen door nieuwe collega’s;
Dat dat kwam omdat onze baas dat ook niet meer deed; en
Dat ik mijn werk eigenlijk totaal niet meer leuk vond.
Het was een vrij grote lichtflits. Als onweer en bliksem.
Boem!
Heel pijnlijk. Maar ook nodig.
Ik realiseerde me dat ik al heel lang dat stemmetje hoorde, maar het ook al net zo lang negeerde. Het stemmetje fluisterde wel dat mijn relatie met mijn baas niet meer zo leuk was als vroeger, dat ik me voelde alsof ik er alleen voor stond, dat het raar was dat ik geen verbeteringen mocht doorvoeren omdat die te veel geld zouden kosten (maar mijn werk zouden verbeteren en mijn tijd vrij zouden maken voor andere dingen), dat mijn collega’s een beetje denigrerend deden en last but not least dat ik helemaal niet goed was in het detailwerk dat van mijn gevraagd werd.
Niet lang daarna heb ik die baan aan de wilgen gehangen. Ik had geen alternatief plan. Ik wilde vooral stoppen.
En dat deed ik.
Boem.
Waarom weet je niet waarom?
De vraag blijft: waarom weet je niet waarom je dingen doet? Of waarom het tijd is om het anders te doen? Hoe lang laten we die stemmetjes fluisteren voor we actie nemen?
Ik wist vorig jaar rond deze tijd ook niet zeker waarom ik iets anders wilde gaan doen. De onrust kwam doordat ik een half jaar onderdeel was geweest van een team, dacht ik. Toen ik daarna weer alleen werkte, zonder alle hectiek van die opdracht, voelde dat raar. Stil. Niet helemaal compleet.
De maanden daarna ging ik door met wat ik altijd al deed om geld te verdienen, maar de glans leek er af. Het ging beter en beter, ik kreeg meer en meer opdrachten, maar ik vond het een beetje saai worden. Dat had ik daarvoor nog nooit gehad.
En toen iemand die ik had leren kennen tijdens die tijdelijke opdracht me een tijdje daarna wees op een vacature dacht ik eerst: ik zou wel gek zijn! Maar meteen daarna dacht ik: dit is wel heeeeeeel erg leuk.
En dat is ook zo gebleken.
Het rare vind ik achteraf dat ik me niet bewust was van wat ik zocht en wat ik miste. Maar op een onbewust niveau wist ik het kennelijk toch.
Onderbuikgevoel?
Wie mij kent, zal zeggen dat ik voor een heel groot stuk vaar op mijn gevoel. Dat is een makkelijke manier om iemand in te delen: die ene persoon is heel rationeel, maar die ander vaart vooral op haar emotie. Alleen klopt dat niet. Want wat we gevoel noemen, is natuurlijk veel meer dan emotie.
Je onderbuikgevoel, dat bestaat voor een groot deel uit je ervaring. Het is ook alle boeken die je ooit gelezen hebt, alle films die je gezien hebt en alle gesprekken die je hebt gevoerd. Het is de manier waarop je in het leven staat, gebaseerd op alles wat je hebt meegemaakt en gezien en alle interacties die je ooit hebt gehad of hebt gadegeslagen. Alle dingen die je in je onderbewuste hebt opgeslagen. Al je kennis.
Het is ook de ervaring en het advies van mensen die je vertrouwt. En ik vertrouwde degene die me op een vacature wees en zei: we hebben mensen als jij nodig (voor wie het zich afvraagt: ze had niets met die functie te maken, ze had niets over de invulling van die vacature te zeggen en ik kende zelf niemand van het betreffende organisatie-onderdeel).
Dus hoewel ik me niet helemaal bewust was van wat me nou deed solliciteren, zei mijn onderboekgevuil dat het een mooie kans was. Het stemmetje dat ik al maanden hoorde, kreeg opeens een richting.
Je moet gewoon beter luisteren (naar jezelf)
Niet iedereen heeft de luxe van ‘luisteren naar je gevoel’. Soms is het zoals het is en heb je gewoon even geen opties. Punt.
Maar veel van ons hebben dat wel.
Dat zachte stemmetje dat fluistert dat je het niet meer zo leuk vindt, of dat je je verveelt in je werk, of dat je echt heel moe bent, of dat je denkt dat het eigenlijk niet helemaal OK is dat je zoveel uren maakt, dat roept dat dat nieuwe project je ongelofelijk veel energie geeft ook al had je dat niet verwacht, dat jaloers wordt op iemand met een totaal ander soort functie of juist op die collega die haar baan opzegt en een wereldreis gaat maken.
Dat stemmetje, dat is belangrijk. Je kunt het een tijdje negeren. Maar hoe lang? En wat kost dat je?
Jaja, mensen: we zouden eens wat beter naar onszelf moeten luisteren. Daar hoef je niet ‘emo’ voor te zijn. Je onderbuikgevoel is slimmer en rationeler dan je denkt.
We hoeven uiteraard niet allemaal ons leven zo radicaal om te gooien als ik (wie doet nou zoiets raars?!). Maar wat beter ‘naar jezelf’ luisteren kan heel veel moois brengen.
Althans, dat denk ik. Als ik zo terugkijk op het afgelopen jaar.
Tot over twee weken,
Elja