Iemand weet wat jij doet op het internet en het is niet (alleen) Google

Iets later dan gepland vanwege een aanhoudende verkoudheid alsnog een nieuwsbrief. Dit keer over iets dat je misschien net als ik had gelezen maar niet goed begrepen: ATT. ATTWATT??

Ik abonneerde me dit jaar op een nogal slimme podcast/nieuwsbrief, waar ik soms maar de helft van begrijp. Nou ja, hoe meer ik er naar luister, hoe meer ik begrijp, dat wel. Maar er zijn van die onderwerpen in die podcast waar ik de vinger niet achter krijg. Zoals dat ATT. Iets waar veel van ons mee te maken hebben* maar weinig van ons veel van begrijpen. Of misschien was ik de enige.

* Adverteer je via Facebook/Instagram? Dan dus. Heb je een iPhone? Dan ook.

Maar in het kader van een goed voornemen dacht ik de afgelopen weken: ik moet het nu toch eens gaan uitzoeken.

Bij deze.

ATT is een dingetje

ATT staat voor App Tracking Transparency. Het zijn die opt-in prompts die je krijgt op je iPhone als je een nieuwe app hebt download, om je te vragen of je getrackt wil worden door die app. Oftewel, Apple’s manier om heel actief te vragen of je toestemming geeft aan apps op de iPhone om je gedrag ook buiten die ene app bij te houden en op te slaan.

Of, zoals Apple het zelf omschrijft:

App Tracking Transparency allows you to choose whether an app can track your activity across other companies’ apps and websites for the purposes of advertising or sharing with data brokers. 

Het komt er op neer dat adverteerders op bijvoorbeeld Facebook graag je gedrag in andere apps (waaronder je mobiele browser) bijhielden om zo een profiel op te bouwen van jou als consument. Zo was het makkelijker voor adverteerders om hun advertenties te tonen aan de juiste mensen.

Juist voor hén dan, he.

De apps die hier het meest gebruik van maakten waren schijnbaar Facebook en Snapchat, omdat die advertentieproducten hadden die gebruik maakten van deze data. Vooral Facebook deed dat: je gedrag nadat je op een link in een advertentie had geklikt werd door hen toegevoegd aan je profiel. En als je dan ook nog eens iets kocht bij de adverteerder (wat ze dan weten via de beroemde Facebook pixel) werd dat ook nog eens verwerkt. Zo konden ze voorspellen voor andere adverteerders hoe groot de kans was dat je op een soortgelijke advertentie zou klikken en iets zou kopen. En die voorspellende waarde was natuurlijk heel veel geld waard.

(bij Facebook moet je ook denken: Instagram, is zelfde advertentieplatform)

Maar Apple’s update vorig jaar stak daar een stokje voor. Naar het schijnt kiest maar 4-10% van de Apple-gebruikers voor ‘ja, track mij maar’. De rest zegt nee.

Dat betekent dat Facebook nog wel informatie krijgt over of je iets gekocht hebt, maar dit niet meer kan toeschrijven aan die advertentie. Het platform kan niet meer goed zien wat je doet nadat je geklikt hebt en de waarde van jouw profiel als gebruiker neemt af. Dat maakt hun advertentieplatform dus minder waardevol voor adverteerders. Wat ook is gebleken in afnemende advertentie-inkomsten.

Jammer voor jou als je een kleine ondernemer bent die via Facebookadvertenties echt business binnen wist te halen. Maar mogelijk wel beter voor ons consumenten.

Gaat het echt om jouw privacy?

Op het eerste oog was dit een heel aardig updateje van Apple. Apple geeft om onze privacy! Wauw. Wat een verfrissende kijk op de zaken, van zo’n machtige marktpartij.

Maar de vraag is of de zorg om onze privacy nou echt was wat Apple dreef. Want er is natuurlijk nog altijd een partij die wél precies kan zien wat jij op je iPhone of iPad (of Apple Watch?) doet.

Juist.

Apple zelf.

En dat komt Apple best goed uit.

Apple heeft weliswaar geen eigen advertentienetwerk meer, behalve in de zoekresultaten in de app store etc.

(Zie dit screenshot - ook niet erg transparant als je er zo naar kijkt he?? Als je heel goed kijkt (ik zie het pas nu ik het uitvergroot hieronder zie staan) zie je ‘reclame’. Het was me net niet eens opgevallen.)

Maar Apple heeft wel iets te winnen. Want Apple verdient heel veel geld als jij en ik iets kopen in een app op onze iPhones. Dat is een ‘in-app purchase’, en daar moet de appmaker 30% over afdragen aan Apple.

30%! Het is nogal wat.**

Nu is laatst gebleken dat Apple voorafgaand aan die grote privacy-update al heel lang in gesprek was met Facebook om 30% van het geld dat wij uitgeven aan ‘boosted posts’ te krijgen. Weet je wel, als je een Facebookpagina of Instagramaccount hebt en vanuit de app op ‘boost dit bericht’ klikt? Feitelijk is dat volgens Apple een ‘in app purchase’, een uitgave die je doet in een app in hun app store, en daar wilde Apple 30% voor. Maar Meta wilde niet.

Enter: ATT.

(** Bedenk maar eens wat het betekent als je de maker van een iPhone game app bent die over alle verdiensten 30% moet betalen. Feitelijk is al je marge daarmee weg. En je hebt geen keuze, althans, het is OF Google’s app store OF Apple’s app store, als het om mobiele apps gaat. En doorgaans zitten de mensen met iets te besteden op iPhones. Nu weet je ook meteen waarom Spotify probeert om je om te leiden als je je wilt abonneren via de app: ze willen die 30% niet betalen. En als je je inschrijft via hun website, ontlopen ze Apple’s betaalmodel. Zie screenshot hieronder: je kunt je abonnement dus ook niet wijzigen in de app.)

Social media adverteerders hoeven niet te treuren

Het zal je niet verbazen dat uit onderzoek is gebleken dat dat ATT niet zo waterdicht is als we denken, wanneer we kiezen voor ‘track me niet’ op de iPhone. Maar het is sowieso niet zo dat doelgericht adverteren op social media onmogelijk is geworden (tot grote opluchting van adverteerders!).

Weliswaar kan die Facebookadverterteerder niet meer goed zien of je haar website bereikt vanuit een specifieke campagne (die opent in de mobiele browser), en welk pad je precies doorloopt tot je afrekent, maar er valt nog genoeg te doen.

Zo kun je als adverteerder natuurlijk nog steeds doelgroepen targeten op basis van gegevens binnen de app. Facebook weet natuurlijk wel precies wat je binnen Facebook en Instagram (en Whatsapp??) doet en kan daar strakke dataprofielen van maken.

Los daarvan kan een adverteerder gewoon zelf een UTM-tracking code meegeven aan de link in haar advertentie. Zodra mensen daarop klikken, komen ze in haar Google Analytics binnen met de juiste bronvermelding. En weet ze alsnog dat ze van die specifieke Facebookadvertentie voor die specifieke doelgroep komen.

Bovendien kunnen adverteerders op Facebook of Instagram ook nog zelf lijsten met e-mailadressen uploaden, MITS we ze daar toestemming voor hebben gegeven. Stel dat een adverteerder een opt-in vinkje heeft gezet bij het verzamelen van jouw e-mailadres met de vermelding dat ze je adres mogen delen met derden, dan kan ze de hele database uploaden naar Facebook. En kan Facebook gaan zoeken naar doelgroepen die precies lijken op dat e-mailadressenbestand waarvan ze weet dat die interesse hebben in haar diensten.

Waar een wil is, is kortom een weg. Wat prima is … als het maar transparant gebeurt. Toch?

Wie heeft de macht?

Wat ik vooral heb geleerd nadat ik het afgelopen jaar naar zoveel technische podcasts luisterde, is dat ik ondanks mijn kennis toch een beetje te goedgelovig ben. Net als veel mensen wantrouwde ik Meta meer en meer en ben ik aan het kijken hoe ik van Google Analytics af kan op mijn website. Maar ik had niet door dat Apple zoveel macht heeft.

We denken dan misschien niet over Apple als een partij die ‘slecht’ is, zoals we vaak wel denken over Google, Meta en Amazon. Maar stiekem zit het anders. Apple heeft net zoveel macht en weet net zoveel over ons, als we een iPhone hebben. Zoals je misschien hebt gelezen is Musk nu vanuit Twitter ook met Apple in een strijd verwikkeld. Enerzijds omdat hij geen 30% wil betalen over zijn nieuwe, betaalde dienst. En anderzijds omdat Apple hem van de iPhone af kan gooien als ze vinden dat de Twitter app te veel spam etc. bevat. En dat zou lastig zijn voor Musk/Twitter.

Apple is meer dan de leverancier van je telefoon, kortom. En waar zit nu eigenlijk de macht? In de app, de telefoon, de software, de website …?

Groet,

Elja